Een dag uit het leven van Frederik Mijten

Dinsdagmorgen, 01.30h. Frederik Mijten (44) gaat slapen. 04.30h, telefoon, een fokker vraagt urgente bijstand en stuurt via zijn smartphone foto’s door. Dit is een noodgeval; een ‘red bag delivery’. Niet ingrijpen is geen optie. Frederik grijpt in, via de fokker, die gelukkig koelbloedig elke handeling die Frederik dirigeert naadloos uitvoert. Snij de vruchtzak open! Enige tijd later staat het veulen recht. ‘Ook al is dat midden in de nacht, dit geeft mij kracht’, vertelt Frederik over de voorbije nacht: ‘en dat is nodig, want niet elke interventie kent een happy end.’ We zijn er vandaag getuige van. Van een dag die begon met een noodoproep om 04.30h. Om 08.00h drinken we bij Frederik thuis een tas koffie en rijden we naar zijn praktijk in Spalbeek. Het is amper tien minuutjes rijden en dat zal de kortste rit van de dag worden. Als we straks na middernacht weer thuis zijn, staat er weer 300 kilometer meer op zijn teller. We doorkruisen het Vlaamse land; we controleren en insemineren, vaccineren en euthanaseren. We stellen diagnoses, kunnen onderweg helpen, maar staan soms ook machteloos. Doorheen de dag stellen we vast dat een dierenarts best wat eelt kweekt op zijn prefrontale cortex, want je gaat meermaals per dag door een emotionele rollercoaster. Je creëert leven, soms neem je leven en moet je afscheid nemen. Of klanten adviseren en  balanceren tussen emotionaliteit en rationaliteit.

08.00h

Zijn twee zoontjes vertrekken naar school. We hebben nog even tijd voor een extra kopje koffie. ‘Als dierenarts heb ik alles geleerd van mijn vader. Hij is met pensioen, maar had 40 jaar praktijkervaring. Als ik zie met welke communicatiemiddelen wij vandaag werken, kan ik me niet inbeelden hoe ze dat 40 jaar geleden klaarspeelden. Het was een tijdperk zonder GSM en internet. Ik herinner me wel dat mijn vader een CB (n.v.d.r. een toestel waarmee je in de wagen kan communiceren via bepaalde radiofrequenties) had, al gaat de jonge generatie dat niet kennen. Als kleine jongen was het voor mij al snel een uitgemaakte zaak, ik zou net als mijn vader dierenarts worden en zat acht jaar op kot in Gent.’ Acht jaar Frederik? Is dat niet twee jaar teveel? Frederik lacht met guitige pretoogjes: ‘tweemaal blijven zitten, dat is toch normaal voor een plattelandsjongen die plots in het studentenleven in Gent ondergedompeld wordt. De eerste jaren waren heftig. Dat was zondagavond vertrekken en dinsdagavond vaststellen dat je weekgeld al op is (lacht). Ik kluste gelukkig bij, ’s middags opdienen in een snackbar, ’s avonds plaatjes draaien als DJ. Ik heb een actieve studententijd gehad. Na twee jaar had ik het gezien en ben ik echt beginnen studeren.’

We drinken nog een koffie, one for the road. Frederik mijmert….Ik ben nu 18 jaar dierenarts en je zal vandaag zien dat de romantiek heeft plaats geruimd voor industrie. Vandaag is alles geprofessionaliseerd en gespecialiseerd. Het ‘dokter Vlimmen’ gehalte is vaak verdwenen. Merries opvoelen en insemineren is bandwerk geworden.

In mijn kindertijd ging ik elk vrij uur mee met mijn vader. Ik hielp bij geboortes van geitjes, kalfjes en veulentjes. Mijn vader is 21 jaar dierenarts geweest op Zangersheide. Ik heb als prille tiener nog een veulen van mijn vader voorgesteld op het allereerste Z Festival. Al noemde dat toen het Benelux kampioenschap. Er waren, denk ik 18 veulentjes ingeschreven.

Ik was van kindsbeen af gefascineerd door Zangersheide. En nog meer geïntrigeerd door mijnheer Melchior; zijn visionaire aanpak, zijn directheid, hoe hij zijn ideaal realiseerde. Hoe hij heilige huisjes intrapte. Als dierenarts heb ik alles geleerd van mijn vader, als mens heb ik heel veel geleerd van mijnheer Melchior. Mijn respect voor hem is grenzeloos. Omdat hij mij inspireerde.’

Zijn ouders hadden het thuis zo druk in hun praktijk, dat er geen tijd was voor de hobby’s van de kinderen. ‘Als kind speelde ik winkeltje. Toen ik twaalf was, kwamen de boeren thuis medicatie kopen en ik bediende hen; ontworming, penicilline, ontsmettingsmiddel. Noem maar op. Als mijn ouders bezig waren in de praktijk, hielp ik een handje en hield ik de apotheek open. Oei, mag ik dat eigenlijk wel zeggen?’ Die feiten zijn inmiddels verjaard Frederik….

08.15h

Het hoofdkwartier van Equivet, de praktijk van Frederik, ligt in Spalbeek. Op enkele minuutjes rijden van zijn woonplaats. Equivet is het bedrijf van Frederik. Hij werkt er samen met Marieke, Ine, Pieter en zijn vrouw Nyree

08h15 Ine en Frederik controleren een merrie.

We controleren of enkele merries van Braziliaanse klanten geovuleerd hebben en stilaan vormt er zich een wachtrij. Het is een komen een gaan van trailers. Fokkers laten met gezonde spanning hun merrie controleren. Is ze klaar? Nog niet? Overmorgen terugkomen?   Amerikaanse klanten laten hun merrie in de handen van Equivet, dat na de geboorte ook zorgt voor de opfok. Zo staan er een 70 tal paarden in de weides van Frederik. Het team van Equivet insemineert jaarlijks zo’n 800 merries!

Frederik Mijten werkt vaak met endoscopische inseminatie. Hij begon er ooit mee onder impuls van Léon Melchior. ‘Het is een manier van insemineren waarbij je weinig sperma dieper kan inbrengen. Het is de techniek van de diep intra-uteriene inseminatie (IUI). Het probleem van dure hengsten is dat je én veel betaalt, én je vaak slechts één rietje krijgt. Met endoscopische inseminatie verhoog je die kans op bevruchting.’

De diepvriezer gaat open, een duur rietje van 0,5 milliliter verrijst uit de dampende stikstof en wordt ontdooid. Team Mijten heeft exact één minuut nodig om het liquid gold te verenigen met de eicel. Mission accomplisched. De volgende…..

10.00h

Frederik controleert zijn 10 hectaren graslanden, bevolkt door een internationale mengelmoes van Amerikaanse, Duitse, Braziliaanse, Spaanse en Belgische merries en veulens. Sommigen wachten op hun ovulatie, anderen verblijven op de dienst pediatrie of genieten van de faciliteiten van de crèche. Hun verblijf blaakt onder de zon, van weelderig vers gras tot aan de horizon. Het is een moment van stilte en rust. Frederik staart melangolisch voor zich uit en overschouwt de wereld van de fokkerij. We leren ondertussen dat merries om de 21 dagen ovuleren en dat er ook zoiets bestaat als veulenbronst, tien dagen na de geboorte. ‘Dat adviseer ik niet, omdat je in die korte tijdspanne nog met een recuperende baarmoeder zit, in combinatie met een wel heel jong veulen dat vaak moeite heeft met de stress van het transport.’

Elk gezond verstand begrijpt vervolgens niet waarom je überhaupt zou overwegen om je merrie al na tien dagen terug te dekken? Frederik fronst de wenkbrauwen: ‘omdat heel veel draait rond veilingen en prijskampen en een vroeg veulen ziet er op een selectie of veiling nu eenmaal beter uit dan een laat veulen. Ik stel vast dat de fokkerij enorm gecommercialiseerd is. Het gaat om productie, het liefdevolle en romantische karakter van het fokken verdwijnt stilaan.’

10.30h

De telefoon rinkelt…constant eigenlijk. Als je Frederik Mijten nog eens ontmoet en je ziet zijn rechteroor trillen, is dat perfect normaal. Het zijn de naschokken. Zijn oor is vergroeid met een oortje dat permanent zijn aandacht opeist. Frederik beheert ook nog een callcenter; Met Frederik! Ja we komen straks. Hallo met Frederik? Ik passeer vandaag, ik bel je een half uur op voorhand. Hallo met…, we wilden het even voor de statistieken bijhouden. Drie uur en drieënveertig oproepen later, zijn we de tel kwijt.

12.00h

Er is overleg met een klant. Ze wil haar merrie wel brengen, maar die is  volgens de vrouw ‘kwaadaardig’ en mag niet met andere merries in de weide. Frederik fronst; ‘heb je de merries hier gezien in de weide? Die stralen rust uit. Omdat ze eten en veel plaats hebben. Paarden moeten bewegen. Maar ik ken de situatie, die bewuste merrie wordt uit bezorgdheid binnen gehouden en dat is natuurlijk nefast. Ach, de echte paardenmensen verdwijnen’, zucht Frederik.

12.15h

Wat een schattig tafereel. Het mooiste paardje van de dag komt zowaar en zomaar over de straat binnengewandeld. Een buurjongen blijkt, een sierlijke fiere jongen, netjes gecoiffeerd. Mijnheer Tinker komt met zijn bijtertjes op jaarlijks onderhoud. Frederik is naast arts ook tandarts. Het valt mee, geen gaatjes. Enkel een beetje bijvijlen. Ook dat behoort tot zijn takenpakket.

12h15  Mijnheer Tinker komt voor zijn jaarlijkse tandheelkundige controle.

Van als hij kon lopen, was Frederik op Zangersheide. Hij maakt er ondertussen deel uit van het decor en wordt geassocieerd als gynaecoloog. Het stigma van gynaecoloog doorbreekt hij:. ‘De fertiliteit vertegenwoordigt slechts 50% van mijn praktijk’, laat Frederik verstaan: ‘ik begrijp het wel. Mijn vader had een zeer sterk voortplantingsgerichte praktijk. Dat wil concreet zeggen dat hij in het dekseizoen tot over zijn oren in het werk zat. Tot september en dan viel alles stil. Dan kan je nog wel chippen, registreren en castreren. Ik zag het hiaat in zijn workload en heb daarom voorgenomen dat ik niet enkel een vruchtbaarheidsarts wou zijn. Ik doe dus nog veel de baan en dat doe ik bewust en heel graag.’

13.00h

De baan op dus, en we zijn vertrokken. Of toch bijna. Frederik checkt eerst even zijn agenda op zijn kantoor, waar hij al zeven jaar actief is.

Geld, laten we het daar eens over hebben! Frederik snijdt meteen het pijnpunt aan: ‘dierenartsen worden in het algemeen geconfronteerd met veel wanbetalers en ik vorm daar geen uitzondering op. Al moet ik daar meteen aan toevoegen dat we daar vaak zelf schuldig aan zijn. Omdat we het financiële en administratieve aspect niet goed opvolgen. Om het met een boutade te zeggen; 30% betaalt onmiddellijk, 30% betaalt na aandringen en 30% betaalt helemaal niet. In die laatste categorie worden we geconfronteerd met scheidingen, verdwijningen, faillissementen. Of ongenoegen; een merrie wordt na herhaaldelijke pogingen toch niet drachtig en vervolgens wordt de factuur niet betaald. Weet je wat onze grote moeilijkheid is? Wij zijn medisch en wetenschappelijk geschoold, al hebben we geen kaas gegeten van management. Omgaan met medewerkers, klanten, service, organisatie, administratie, daar moeten we allemaal zelf achter komen. Voor een goed begrip, dit mag niet lezen als een klaagzang, maar elke medaille heeft twee kanten’.

13.15h

En route, Frederik heeft gisteren bloed getrokken van een mankend veulen. Hij wil het straks terug onderzoeken. ‘Ik hoop dat het traumatisch is. Al vrees ik dat het een ontsteking van de gewrichten is. Dan is het echt niet goed. Ik ga straks terug, al heb ik bang van de bloeduitslag. Leven creëren is mooi, al worden wij even vaak geconfronteerd met zieke veulens en paarden.

Frederik belt al naar de fokker, zegt dat hij nog geen bloeduitslag heeft en dat hij sowieso straks langskomt als het resultaat van het labo binnen is.

13.30h

We beginnen aan onze ronde. Onze eerste patiënt werd geboren bij een koeienboer. We zien veel kalfjes en een gang met paarden. Een jaarling hijgt en snakt naar adem. Je hoeft geen dierenarts te zijn om te constateren dat deze jaarling zichtbaar ademhalingsproblemen heeft. De behandelende dierenarts heeft een second opinion gevraagd van Frederik, die met zijn mobiele radiografie een duidelijkere diagnose kan stellen. We zien een cyste ter hoogte van de sinussen. Vermoedelijk is een verkeerd gegroeide tand de oorzaak van de ontsteking. Enkel een operatie kan dit verhelpen. Frederik licht de opties toe en somt de klinieken op waar de patiënt terecht kan;. Het is drukkend warm en daar moet rekening mee gehouden worden voor het transport met een kortademige patiënt. Toch is dit een noodgeval. Je ziet de teleurstelling en vertwijfeling op het gezicht van de fokker.

13h30 De foto’s wijzen het probleem aan.

We verlaten het erf….dit is schrijnend, is de eerste reactie van Frederik: ‘als hij zijn jaarling niet laat opereren, sterft het. Als hij wel opereert, is het euvel verholpen. Daar hangt wel een prijskaartje aan vast. En dat zal ongeveer de kostprijs zijn van de ingreep. De fokker vraagt advies en informeert naar de prijs. De volgende uren zal Frederik meermaals bellen met diverse dierenklinieken tot hij een richtprijs krijgt. Het siert hem. Hij belt en blijft bellen tot hij een indicatieve prijs heeft. ‘Dat is mijn taak, mijn klanten bijstaan en begeleiden.’ Zal de fokker zijn jaarling economisch of emotioneel beoordelen?’

En hoe bekijkt Frederik het? ‘Ik probeer te kijken door de bril van de klant en overloop met hem alle opties. Ik zou begrijpen als de fokker die ingreep te duur vindt en vervolgens vraagt om het veulen te euthanaseren. Kijk, die man kweekt kalveren. Dat is zijn broodwinning. Dat impliceert dat hij economisch moet nadenken over dat jonge leven. Anders is zijn stal niet rendabel. Als je voor een kalfje bedrag x krijgt en een ingreep kost minstens evenveel, zal de keuze economisch snel gemaakt zijn. Dan komt er geen ingreep. Die evolutie zie ik vandaag ook in de paardenfokkerij. Er zijn meer en meer professionele fokkerijen. Dat merk ik aan het stijgend aantal BTW nummers en de veulentjes van die bedrijven moeten eveneens renderen. Rationeel en emotioneel omgaan met je fokkerij en veulentjes is een moeilijke evenwichtsoefening en beide uiteinden maken het geheel minder mooi’, stelt Frederik vast.

14.00h

We rijden naar de volgende afspraak en ondertussen stuurt Frederik de foto’s van de jaarling door naar twee Vlaamse klinieken. Hij belt, licht de problematiek toe en vraagt een schatting van de prijs. Ze bellen terug, de ingreep zou tussen de 2.000 en 3.000€ liggen. Frederik belt zijn klant. Hij moet er over nadenken.

14.15h

Opnieuw telefoon. Van een collega. Frederik heeft enkele jaren geleden een jong paard gescreend. Er waren enkele opmerkingen. Om niet te zeggen dat het kreupel was en niet geschikt voor de sport. De eigenaar verkocht het paard toch, zonder melding te maken van het medisch verslag. Nu wordt dat paard opnieuw verkocht, en wordt er bij verteld dat de foto’s goed zijn. Tja, waar zijn we dan mee bezig’, zucht Frederik: ‘een verkoper vertelt niet altijd alles. En bij een aankoopkeuring maken handelaars gretig en dankbaar misbruik van een keuring om de prijs te drukken. Zelfs al heeft een afwijking geen invloed op de sportprestaties’.

14.30h

We rijden door Haspengouw en Hageland.. We komen aan in een grote fokkerij en dito vijfsterren sportstal die omringd is met appelen en peren. Een jong paard van drie jaar, net zadelmak, kreeg wellicht een trap, met een hematoom of bloedbuil als gevolg. Frederik snijdt deze open en laat het bloed lopen. Nu we hier toch zijn, worden snel nog enkele merries gescand. Hij overlegt met de bazin om enkele merries hengstig te spuiten. ‘Dit doen we om de cyclus van de merries beter te kunnen inschatten met betere drachtresultaten als gevolg.’

15.15h

‘Ik ben graag onderweg, want zo onderhoud je contact met je klanten en dat vind ik heel belangrijk. Ik zou omgekeerd geen ganse dag in mijn praktijk kunnen zitten. Je hebt het vanmorgen gezien, dat is een komen en gaan van paarden en als ik kort door de bocht ga, ervaar ik dat als bandwerk. Ik doe graag de baan. Bij de mensen thuis heb je ook een andere band, want je maakt tijd voor elkaar. De klanten weten dat, met als gevolg dat je na het dekseizoen ook gevraagd wordt voor andere ambulante interventies. Dan beginnen de keuringen van de jonge paarden, castraties, ambulante interventies, noem maar op. Ik doe dat zeker zo graag.’

De formule werkt, Frederik werd daarstraks initieel opgeroepen voor een hematoom. Hij controleerde verscheidene merries en die avond komen er enkele daarvan naar zijn praktijk om te insemineren.

De volgende klant wordt gebeld, maar die is niet thuis. Frederik maakt nooit vaste afspraken. ‘Onbegonnen werk’, lacht hij: ‘je komt ergens voor probleem x en nadien word je aangesproken voor probleem y en z. Je weet vooraf nooit hoelang je ergens blijft. Klanten staan op de planning en in functie van mijn reisschema, bel ik ze om te vragen of het past.’

15.30h

Frederik controleert even zijn agenda. Een pony op onze route moet gevaccineerd worden. Hij belt, ben je thuis? Ja, kom maar langs. Een kwartier later heeft de pony zijn spuitjes gekregen en is hij ontwormd. Op naar de volgende patiënt.

16.00h

Vorige nacht werd een veulen geboren. De moeder maakte koorts en Frederik werd opgebeld. Het was rond middernacht. Hij was nog onderweg en reed langs. ‘Op zo’n moment kan je niet wachten tot morgen, want dan is het kalf verdronken.’ We stoppen even om de moeder te onderzoeken en maken van de gelegenheid gebruik om het veulen te controleren op antistoffen. Die krijgt het veulen in regel binnen via de biestmelk. Het kan gebeuren dat de moeder te weinig biest heeft of dat het veulentje te weinig biest heeft gedronken. Daarom is een veulentest aangewezen. Het wordt ook steeds meer gestandaardiseerd. Als een veulen te weinig antistoffen heeft, verhoogt het de kans op infecties. Voor een veulen is dat vaak met fatale gevolgen. Je kan het euvel eenvoudig oplossen door het toedienen van plasma met de nodige antistoffen’ De test kost 50€, de behandeling met plasma 400€.

De veulentest is zoals een predictor, een druppeltje bloed en wachten op de juiste kleur. Of we in afwachting niks drinken, vraagt de vrouw des huizes. Iets fris graag. Ze haalt een Tönissteiner. Er zit toch geen suiker in, is de eerste vraag van Frederik! A ja, ik ben gestopt met roken en vervolgens tien kilo bijgekomen. En die wil ik terug kwijt.’

Onze predictor laat op zich wachten, maar ons wacht nog een andere opdracht. Een oude merrie van 28 jaar vraagt om haar leven te beëindigen. Ze is op en strompelt nog één keer naar buiten. Twee inspuitingen en 20 seconden later is de oude merrie niet meer op deze wereld. ‘Euthanasie is altijd beter dan beesten te laten afzien’, zegt Frederik, die in deze context veel schrijnende taferelen ziet: ‘ik begrijp dat het moeilijk is om afscheid te nemen en dat het wellicht nog moeilijker is om een bepaalde datum te prikken. Maar blijven uitstellen is erger dan niet beslissen. We hebben het dan over onnodig lijden. Daar moeten mensen ook bewust van zijn.’

In dezelfde stal wordt in een tijdspanne van 12 uur leven geboren en leven afgenomen. Frederik werd vanmorgen om 04.30h opgebeld, er was een complicatie bij de bevalling. Het veulen kwam er uit, in de vruchtzak, die duidelijk niet de wit roze kleur toonde. Dit was mis en accuut. Leve Whatsapp, Frederic kreeg foto’s van de situatie en begeleidde de fokker bij de geboorte. We hadden te maken met een ‘red bag delivery’, wat veroorzaakt wordt door het vroegtijdig loslaten van de placenta. Een veulen krijgt zuurstof via de placenta. Als die afgesneden wordt, krijgt het veulen geen zuurstof en kan het stikken. Snel ingrijpen is de boodschap. De vruchtzak moest opengesneden worden. Het veulen stelt het goed, bij de moeder is de koorts gedaald en de ‘predictor’ wijst aan dat het veulen voldoende antistoffen heeft.’

16.45h

Frederik zegt al lachend dat hij een culinaire gids over de Belgische pitabars kan schrijven. En effectief, een uur later eten we…. een pita, pikant en met pepers. Misschien moet hij ook een dieetboek schrijven; ‘Hoe val je tien kilo af met Tönissteiner & pita’

17.00h

We reppen ons naar de volgende patiënt, na een korte lunchbreak van geen half uur. Even recapituleren: Frederic was gisterennacht thuis om 01.30h. Kreeg om 04.30h een noodoproep van een veulen in een ‘red bag’. Om 08.00h vertrokken we naar de praktijk. De dag zal na middernacht eindigen. In het dekseizoen is het wel iets drukker, merkt Frederik op. Hoe lang houd je dat vol, vraag ik me af? ‘Niet iedereen is hiervoor gemaakt. Er zijn dierenartsen die ’s avonds of in het weekend hun telefoon op hold zetten. Ik kan dat niet. Mij kunnen ze altijd bellen. En ja, dat is mentaal en relationeel heel belastend. Niet dat ik zoveel partners heb gehad, maar de meeste vrouwen liepen bij me weg omdat ze mijn leven niet aankunnen. En ik begrijp dat. Ik ben niet veel thuis. Eigenlijk moet mijn lief me zo graag zien, dat ze me niet wil zien.’

‘Weet je, als je ’s nachts uit je bed gebeld wordt en je het leven van een veulen kan redden, geeft dat heel veel voldoening. Daar put ik kracht uit. Dat is ook nodig om tegenslagen te verwerken. Die zijn er ook hoor. Weet je wie me ook altijd veel kracht gegeven heeft? Mijnheer Melchior. Vanwege zijn drive en daadkracht. Hij was een visionair. Daarom heb ik altijd met veel bewondering naar hem opgekeken. Simultaan ben ik altijd een beetje bang geweest van hem. Raar hé (glimlacht). Dat kwam ook omdat hij je altijd scherp hield. En hij daagde je constant uit. De jeugd heeft de toekomst, argumenteerde hij, en ik kreeg dan ook de kans om mijn vader te vervangen. Ik heb afgezien met mijnheer Melchior hoor (glimlacht)….toen ik er pas begon kwam hij langs en vroeg hij hoe het ging. Ze gaan goed vol, antwoordde ik. Jij bent nogal vol van jezelf, was zijn reactie. Toen ik de volgende keer dezelfde vraag kreeg, was ik voorzichtiger in mijn antwoord: ‘het gaat wat moeizamer en ik krijg momenteel niet elke merrie vol….Wat!?! Hoezo niet vol? Ik betaal je toch om ze vol te krijgen! Nu kan ik daar mee lachen, al was dat in de beginperiode toch even slikken. Hij prikkelde je constant. Ik herinner me nog dat hij passeerde met zijn Range Rover. Raampje naar beneden; ‘je weet toch waarom je hier mag werken?’ ‘Euh, neen mijnheer Melchior…’’Omdat jij kan omgaan met stress’. Raampje terug omhoog en weg was hij. Ik weet niet of ik dezelfde drive heb als mijnheer Melchior, al is hij wel een voorbeeld waar ik me altijd aan gespiegeld heb.

Tijdens onze ronde van Vlaanderen wordt Frederik met regelmaat gebeld voor advies. Wat vind je van hengst X, Y, Z…..Elke hengst heeft zijn plus en minpunten….etc….hoor ik Frederik toelichten. Het klinkt als een moeilijke evenwichtsoefening. Frederik beaamt: ‘ik doe dat niet graag. Wie ben ik om een hengst aan te raden of af te raden? En neutraal advies geven vind ik vreselijk moeilijk. Je moet naar de merrie kijken….ja, dat zal wel zeker. Of je moet naar de combinatie kijken. Ook juist. Maar wat is dat, de juiste combinatie? En het allerbelangrijkste, wat alle fokkers vergeten, is de rijdbaarheid. Ik kan dat niet inschatten, want ik ben geen ruiter en dat geldt evenzeer voor de meeste fokkers’.
 

Het probleem wordt opgelost met een zalfje.

17.30h

Onze volgende visite is bij een jaarling die lusteloos in de weide staat. Hij heeft geen honger en maakt koorts. Frederik is gisteren langs geweest en controleert opnieuw. Een probleem met de spijsvertering? Het paard wordt nog eens onderzocht en krijgt opnieuw medicatie. Morgen zullen ze opnieuw bellen omtrent de evolutie en of de behandeling aanslaat.

17.45h

We rijden verder naar een fokker met twee veulentjes. Eentje kan niet steunen op één been. Alles wijst op veulenziekte, een infectie op de gewrichten. Frederik volgt het al enkele dagen op en vreest voor het ergste. ‘Als we niks doen, gaat het wellicht dood. Het enige wat we kunnen doen is opereren. Dat kost dan weer enkele duizenden euro’s, zonder garantie. Dat zijn hartverscheurende keuzes. En van mij wordt straks verwacht dat ik die mensen bijsta bij hun afweging. Ik heb er geen enkel probleem mee om een paard uit zijn lijden te verlossen. Maar een veulen euthanaseren blijft ook voor mij moeilijk. Zeker omdat ik dan steeds weer mezelf in vraag stel; was mijn diagnose juist, de timing, de behandeling? Heb ik op het juiste moment de juiste beslissing genomen? Het blijven vaak onbeantwoorde vragen en die neem ik mee in mijn rugzak. Elke arts, elke chirurg heeft zijn eigen kerkhof. Dat is de harde realiteit.’

De familie, vader, moeder en dochter, staat er aangeslagen bij. Ze beseffen dat het zwaard van Damocles boven hun veulen hangt. Het zijn nog echte hobbyisten met liefde en passie voor hun merrie en haar veulen. Ze zijn zich duidelijk bewust van de ernst en waarschijnlijke uitzichtloosheid van de situatie en dat grijpt hen aan. Frederik beseft dat hij quasi machteloos staat. We vertrekken in alle stilte en ook de eerste minuten in de wagen valt er een doodse stilte.

18.15h

De plicht roept. We stoppen bij een jonge ruiter die nog niet zo lang geleden zijn eigen sportstal uitbaat. Een beloftevolle zesjarige plooit moeizaam naar links. Dat is althans het gevoel van de ruiter. Er is interesse voor de handel, maar hij wil zekerheid. Het oog van Frederik merkt niks abnormaal op; niet op de volte, noch op de harde en zachte bodem. Het mobiele radiografietoestel wordt in gereedheid gebracht. De foto’s wijzen op een minieme afwijking wat een verklaring zou kunnen zijn. Frederick schrijft een experimentele behandeling voor. Over enkele weken is er een nieuwe consultatie.

18.45h

Van Lummen rijden we naar Zangersheide. Het is 19.20h. Vanmorgen werkte zijn collega Marieke in Lanaken. De merries die nu nog moeten gecontroleerd worden zijn van Zangersheide of van Z fokkers en worden gemiddeld tweemaal per dag gescreend. We controleren nog een aantal merries, enkele kunnen gedekt worden, de rest komt morgenvroeg opnieuw binnen.

18h45  De merries wachten geduldig in de wachtzaal op het bezoek van de dokter.

19.30h

Een dik half uur later verlaten we Lanaken en zetten we koers richting Moerbeke voor een aankoopskeuring. Een lange rit en Frederik heeft zowaar een familiemomentje. Leven de technologie! Hij heeft vanuit zijn wagen contact met zijn twee zoontjes. Althans via de verbinding van de camera’s die in en rond zijn huis staan. Hij ziet ze spelen en ravotten, maar het eerste wat opvalt is een onbekende zwarte auto op de oprit. Wie is dat? Geen paniek Frederik, dat is mijn auto en ik zit naast jou. Hij lacht, oef….en zoef. We rijden verder, met één oog op de autosnelweg en met zijn ander op zijn familie.

Wat een virtuele familieman toch, die Frederik. En weer rinkelt de telefoon. Marieke overloopt met hem de behandelde merries van de dag.

Goeie avond nog Marieke en daar hangt iemand nieuw aan de lijn. Een koliek? Ik stuur meteen een collega, want ik rijd nu door Antwerpen. Hallo Ine, een klant heeft een koliek, kan jij uitrukken? Dank je wel. Het blijft stil aan de telefoon en Frederik vertelt gretig over zijn nooit aflatende zoektocht naar vernieuwing en verbetering.

21.30h

Een Israëliër kocht een jonge hengst en vraagt aan Frederik om hem te keuren voor de definitieve aankoop. Het is inmiddels 21.30h. Bloedstalen en swaps worden genomen, evenals een resem foto’s en video’s van de drie gangen op de volte en de harde bodem. Het neemt meer dan een uur in beslag. We praten na met de verkoper en rond 22.45h vertrekken we. Ja, het is laat, al heeft dat ook zijn voordelen. Nog nooit zo vlot over de ring van Antwerpen gereden. Aan het tankstation van Ranst houdt Frederik een laatste halte. Nu wil ik wel een pintje, lacht Frederik! Jij ook? Natuurlijk, ik rijd niet. En we rijden huiswaarts.